In de portretserie ‘Gouden gezichten’ stellen we verschillende stadsbewoners aan je voor. Waar worden zij gelukkig van? Waar storen zij zich aan? En waarvan gaat hun hart sneller kloppen?
Portret Jan van Koningsveld
Kunstenaar Jan van Koningsveld (66) woont al 39 jaar in Stedenwijk. Hij is het liefst in de natuur, samen met zijn vrouw, dochter, schoonzoon en kleinkinderen.
De Almeerse wildernis
“Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het uitsteken van berenklauw in het Spanningsveldbos. Beschermende kleren aan, gereedschap mee en dan ‘de wildernis’ in. Zou ik of iemand anders dat niet wekelijks doen, dan ziet ons bos er straks net zo uit als Almere-Haven langs de A6; een groot berenklauwoerwoud. Het brengt me op plekken waar je normaal niet komt. Ik bagger door het riet en onkruid, vind bijzondere planten, het nestje van een dwergmuis en laatst zelfs een verlaten beverburcht.”
“Onze berenklauwgroep bestaat inmiddels uit vijf man. We vallen onder het Collectief Stedenwijk-Zuid Groen dat vrijwillig het bos onderhoudt. Bramentakken uit de paden knippen, opruimen. Het bos hoeft geen park te worden, maar moet wel begaanbaar zijn. Onze jongste dochter, die 15 is geworden, was gehandicapt. Ik weet hoe belangrijk het is dat ook mensen in een scootmobiel of rolstoel van de natuur kunnen genieten.”
Spinazie van eigen land
“In onze moestuin ben ik elke dag. We hebben 400 m2 grond en verbouwen groenten voor het hele jaar. De kippen geven vlees en eieren, onze dochter en schoonzoon telen fruit. De aarde warmt op, dus móéten we iets doen. Daarom heb ik zonnepanelen, pak ik vaak de fiets en koop ik zo weinig mogelijk spullen. Ook op vakantie zijn we buiten. Met de caravan naar natuurcampings in Nederland en Scandinavië of naar het strand van Frankrijk. Ook wintersport draait voor ons om stilte en buiten zijn.”
“In de voortuin ligt onze Canadese kano. Daarmee varen we samen door slootjes waar geen gemotoriseerd verkeer is. Als we dan een zwaan tegenkomen of grote vissen weg zien schieten, hoef ik niets anders meer in het leven.”
Perfect hoe het nu is
“Als jongetje wilde ik boswachter worden, maar ik ben uiteindelijk als glaskunstenaar geëindigd. Vroeger verkocht ik vanuit mijn galerie in Almere Haven glas-in-lood. Nu deel ik een atelier met mijn dochter. Daar maak ik alleen nog wat ik zelf wil. Het ondernemerschap mis ik absoluut niet.”
“Kijk ik naar de toekomst, dan hoop ik dat alles blijft zoals het nu is. Ons huis zit vol herinneringen, we hebben fijne buren en uitzicht op een speeltuin. De traplift van onze dochter hebben we nog, dus als we ooit slecht ter been worden kunnen we hier blijven wonen.”
