In de portretserie ‘Gouden gezichten’ stellen we verschillende stadsbewoners aan je voor. Waar worden zij gelukkig van? Waar storen zij zich aan? En waarvan gaat hun hart sneller kloppen?
Portret Madsy Mossel
Madsy Mossel (79) woont in Duin (Almere Poort). Ze is al 14 jaar weduwe, maar alleen is ze nooit. Ze heeft een grote familie en een vriendenkring die maar blijft groeien.
Altijd in ontwikkeling
“In de Surinaamse gemeenschap zijn samenkomsten heel belangrijk. Samen eten, zingen, bidden en ook leren. Mijn hele leven ben ik daar al mee bezig. Op mijn 26ste kwam ik als verpleegkundige naar Nederland om door te studeren – mijn moeder woonde toen bij ons in. Jaren later vertelde ik in Suriname over mijn ervaringen in de Nederlandse psychiatrie. En leerde ik Nederlandse verpleegkundigen hoe ze om moesten gaan met Surinaamse mensen.”
Open blik naar de wereld
“Nu ben ik nog steeds nieuwsgierig naar de wereld. Naar andere culturen. Elk jaar ga ik twee maanden naar Suriname. Daarnaast maak ik vaak nog een andere reis, bijvoorbeeld naar Jamaica, Barbados, China, Amerika en laatst nog Dubai. Je kunt pas over iemand oordelen, als je weet waar hij of zij vandaan komt.”
“Ik ken veel mensen en zij brengen me weer in contact met andere mensen. Als ik weet dat iemand ziek of eenzaam is, dan breng ik een bezoek of pak ik de telefoon. Hier in huis is er altijd iemand om me heen. Fysiek, aan de telefoon of via WhatsApp. Toen ik corona kreeg, hebben mijn familie en vrienden een kettinggebed van twaalf uur lang voor me gehouden. Daar deden dierbaren van over de hele wereld aan mee. Dat maakt me zeer dankbaar.”
Blij en wijs
“In 2008 heb ik samen met zes anderen de multiculturele vereniging Wij Zijn Er Ook opgericht. Het doel: mensen uit hun isolement halen en houden. We organiseren dagtochten en feesten, maar ook conferenties met titels als ‘Wat heb je nodig om goed oud te worden in Almere’, ‘Armoede’ en ‘Eenzaamheid’. De waarde van oud worden is wijsheid.”
Terug naar de kindertijd
“In Suriname kennen we de uitdrukking ‘een mens is twee keer kind en één keer volwassen’. Ik zit nu in de fase waarin mijn kinderen dingen voor me medebepalen – niet dat ik dat zomaar toesta, hoor! Maar soms hebben ze gelijk. Mijn kinderen bleven maar aan mijn hoofd zeuren over dat ik moest verhuizen. Ik deed het pas toen mijn nicht van de trap viel en haar enkel brak. Zij vonden toen een mooi appartement voor mij.”
“Mocht ik ooit hulp nodig hebben, dan staan er heel wat mensen voor me klaar. Mijn lieve vrienden, twee zangkoren, de kerk, mijn grote familie en natuurlijk mijn zoon, dochter en kleinzoon. Mijn kinderen zijn niet van me los te wurmen. Maar bij hen inwonen, zoals mijn moeder vroeger deed? Nooit. Zij hebben hun eigen leven.”
