Niet gezien en niet gehoord worden. Zo definieert de 24-jarige Lakeisha eenzaamheid. In de jaren dat haar Ziekte van Crohn nog niet gediagnostiseerd was, werd ze zelfs door haar moeder niet begrepen.
“Het is niet zo dat ik in die tijd geen mensen had die van me hielden,” vertelt Lakeisha. “Echt wel. Als mijn moeder bijvoorbeeld niet zo voor me was opgekomen in het ziekenhuis, dan was ik nu niet meer in leven geweest. Maar een kind dat schijnbaar zonder reden niet uit bed kan komen, of naar buiten wil, is voor de hele omgeving moeilijk en frustrerend.”
Van jongs af had Lakeisha last van prikkelbare darmen, een familieaandoening. Op haar 16e was haar buikpijn echter zo heftig dat eten niet meer ging. Ze belandde in een eetstoorniskliniek. Lakeisha: “Terwijl ik dus helemaal geen eetstoornis had. Drie jaar lang werd ik niet begrepen en door de doctoren van het kastje naar de muur gestuurd. Met mijn opleiding moest ik stoppen omdat ik te vaak afwezig was. En vriendschappen verwaterden.”
Ik ben niet gewild, dacht ik
Op haar 19e kreeg haar pijn een naam: de Ziekte van Crohn. Voor deze chronische ontstekingsziekte heeft ze inmiddels meerdere operaties gehad en is ze nu elke maand onder behandeling.
Lakeisha: “De tijd tussen mijn 16e en 19e is zowel voor mijzelf als voor mijn directe omgeving heel zwaar geweest. Ik had zo veel pijn! Daarnaast kwam de depressie die ik op mijn 14e had gehad weer terug. Het begon met één negatieve gedachte, maar die ging zich herhalen en herhalen en werd uiteindelijk immens. Ik ben niet gewild, dacht ik. Ik hoor niet op deze wereld thuis. Het voelde alsof ik er niet meer uit kon komen.”
Dankbaar
Inmiddels heeft Lakeisha echter een fijne vriendengroep, een uitdagende baan en het plan alsnog haar mbo-diploma te gaan halen. “Ik ben bewust dingen meer aan het loslaten,” vertelt ze. “Mijn hart spreekt altijd eerder dan mijn hoofd en daar leer ik nu naar te luisteren. Ook probeer ik elke dag 2 minuten lang alles te noteren waar ik dankbaar voor ben. Dat ik vandaag mijn huis uit ben gegaan, bijvoorbeeld. En dat ik eindelijk blij ben met wie ik ben.”
Ze glimlacht. “Laatst zei een vriendin tegen mij: Keish, weet jij eigenlijk wel hoe ontzettend sterk jij bent? Dat compliment kan ik inmiddels aannemen… Weer iets om dankbaar voor te zijn.”
