Afgelopen september zag Ans (75 jaar) een aankondiging voor een bijeenkomst over Eenzaamheid van Goud in Almere. Ze twijfelde of ze zou gaan.
‘Het was een stap die ik moest nemen,’ vertelt Ans nu. ‘Dezelfde dag twijfelde ik nog of ik zou gaan. Zal ik wel, zal ik niet. En toen heb ik het gedaan. Ik heb er geen spijt van.’
‘Er zijn zoveel mensen die eenzaam zijn, van wie je het niet weet’
Ans was haar hele leven actief. Jarenlang zorgde ze voor haar gehandicapte dochter, die overleed in 2014. Daarna verzorgde ze haar man, die overleed in 2018. Daarna moest haar onderbeen geamputeerd worden en kwam corona.
‘Mijn hele leven nam ik initiatief,’ vertelt Ans. ‘Maar ik kon het niet meer. Ik zat liever thuis. Laat maar, dacht ik. Laat maar. Vier jaar lang deed ik niets.’
Toch neemt Ans de stap om naar de bijeenkomst te gaan, waar dagvoorzitter Jerzy Soetekouw vraagt aan de zaal wie zich wel eens eenzaam voelt. Ans neemt weer een stap: ze is de eerste die haar hand op steekt in de zaal. ‘Er is toch schroom,’ zegt ze. ‘Maar na mij staken meer mensen hun hand op. Dan zie je dus, dat je voorop moet lopen. Er zijn zoveel mensen die eenzaam zijn, van wie je het niet weet. Als je langs iemand loopt dan zie je niet aan diegene of die ook eenzaam is.’
De stap nemen is zwaar
‘De stap nemen is heel zwaar. Maar van het één komt het ander. Ik kwam met mensen in gesprek bij die bijeenkomst. Er werden telefoonnummers uitgewisseld. Ik werd uitgenodigd, of ik dinsdagochtenden naar de koffieochtend in Corrosia kwam. Toen dacht ik weer; zal ik wel of zal ik niet. En dat heb ik ook weer gedaan.’
Vlees garen in de hooikist
‘Het is gezellig op de koffieochtenden. Je komt ook weer op andere dingen. Zoals nu met de energiecrisis. Vroeger deden we het vlees in een hooikist met een deken. De volgende dag is je vlees dan gaar. Oudere mensen weten dat. Zo haal je met elkaar ook weer herinneringen op, en wissel je tips uit: Zet twee pannen op elkaar, onder kook je de aardappelen, en daarboven doe je de groente uit de vriezer of bijvoorbeeld rauwe lof. Dan wordt het ook gaar, met één pitje.’
‘Mam, wat mooi’
'Eén van de dames die ik ontmoette op de bijeenkomst van Goud kwam ook een keertje bij me op bezoek. Op een zondagmiddag gezellig koffie drinken. Ik ben nog niet bij haar op de koffie geweest. Dat is nog wel een grote stap voor me, om ook bij anderen op bezoek te gaan. Maar ik moet ook nog veel naar het ziekenhuis en dergelijke. In ieder geval heb ik geen spijt van de andere stappen die ik heb gezet. Mijn dochter zei ook tegen me: ‘Mam, wat mooi. Dat had ik nooit van jou verwacht.’ Zo zie je maar. Je kan altijd weer een stap zetten en jezelf en anderen verrassen.’